Synode

Mijn column in het RD van 27 augustus.
Later deze week wordt de christelijke gereformeerde synode geopend. Niet bepaald wereldnieuws, of een aandachtstrekker – zelfs niet in de kerken die het betreft. Een paar jaar geleden werd zelfs de suggestie gedaan dat de synode net zo goed op de maan gehouden zou kunnen worden, zo ver staan dit soort kerkelijke vergaderingen van de gewone kerkganger af. De enigen die het werkelijk boeit, lijken wat insiders te zijn en enkele types langs de zijlijn, die roepen dat het toch allemaal kleurloze compromissen worden die bovendien wel wat sneller gesloten kunnen worden. Wat heeft zo’n synode dan voor nut?
Het is geen nieuws dat met name jongeren hun aandacht voor geloof en kerk niet langer exclusief richten op het eigen kerkverband. Logisch in een wereld die een dorp is geworden. Je kunt boeken lezen, preken downloaden vanuit de hele wereld, meeleven met zendelingen in allerlei werelddelen. Zo raak je, bijvoorbeeld, ook nauw betrokken op wat er momenteel aan verschrikkelijks met de Egyptische kerk gebeurt. Dat komt echt dichtbij. Uiteraard relativeert dat veel van onze binnenkerkelijke discussies. Maar misschien is dat wel goed; een manier om samen met alle heiligen te verstaan waarop het aankomt. Niet om alles weg te relativeren, maar een breder perspectief past bij kerk-zijn in deze eeuw.
Kwalijk wordt het wanneer afnemend kerkelijk besef niet te maken heeft met verbreding, maar met versmalling: mijn eigen geloof, mijn eigen kring, mijn eigen gemeente of kring van gemeenten en verder niks. Dan kun je ook van kerk veranderen zoals je een nieuw paar schoenen koopt: “Dit voelt zoveel fijner! Dit past echt bij mij!” De kerk als zelfexpressie – onwaarschijnlijk dat Jezus Christus dat bedoelde met “kruisdragen”.
Een kerkverband, hoe weerbarstig ook, helpt je er aan herinneren dat je niet in je eentje kerk bent. Je krijgt mensen in beeld aan wie je niet had gedacht of die je op het eerste gezicht niet zo liggen. God geeft ons aan elkaar, en dat overstijgt onze individuele voorkeuren en liggingen. Gods genade is veelkleurig; zo ook de kerk.
Dat blijft iets ongemakkelijks, omdat er verschillende kerken en kerkverbanden zijn terwijl we belijden dat de kerk uiteindelijk één is in Jezus Christus. Laten we dat ongemak dan maar als nood voelen en elkaar des te meer zoeken.
Synodewerk vraagt aandacht en tijd. Daarom komt het eigenlijk wel goed uit dat dit mijn laatste column is. Dank aan wie reageerde, positief of kritisch. Ik ga naar de synode en mijn column gaat naar de maan.