Mijn column in het RD van 21 mei
Effectief was de oproep van minister Bussemaker wel. Er was volop discussie op de sociale media na haar oproep aan vrouwen om meer te gaan werken. Al die kleine deeltijdbaantjes zetten volgens haar geen zoden aan de dijk, vooral niet als het tot een echtscheiding komt en blijkt dat vrouwen zichzelf niet kunnen bedruipen. Dat hakte er wel in, zo vlak voor Moederdag.
Nu moet ik als man en kostwinner wel voorzichtig zijn. Toch hebben mw. Huijgen en ik wel een idee ontwikkeld aan onze keukentafel. Het is volgens ons een definitiekwestie. Wat nu als moederschap bij kleine kinderen als baan zou kunnen gelden? Dat is niet zo raar als het klinkt: wie kinderen van een ander opvangt in een professionele omgeving, heeft een baan in de kinderopvang. Nog niet zo lang geleden konden opa’s en oma’s zelfs geld van de Staat krijgen voor het oppassen op hun kleinkinderen. Kennelijk was dat allemaal werk. Waarom kan het wel werk zijn als het om andermans kinderen, maar niet als het om je eigen kinderen gaat?
Ons idee is trouwens minder exotisch dan het lijkt. In Duitsland en de Scandinavische landen is iets dergelijks al langer gebruikelijk. In de eerste jaren van het kind krijgt het gezin een forse kinderbijslag en bouwt de vrouw gewoon pensioen op. Waarom ook niet?
Deze keuze is gebaseerd op de, voor Nederlandse begrippen blijkbaar ongekende, gedachte dat het krijgen en opvoeden van kinderen een bijdrage is aan de samenleving. Goed gesocialiseerde burgers, minder ontsporingen, minder geweld, dat soort dingen. Bespaart op de lange termijn ook geld, trouwens. Kassa dus! Misschien zal dat de minister aanspreken?
Nog een bijdrage aan de samenleving: kinderen van nu kunnen de ouderen van later verzorgen. Dat is geen overbodige luxe nu de overheid terugtreedt en burgers opnieuw hun verantwoordelijkheid moeten nemen voor mantelzorg. Die kan niet langer betaald worden. Kennelijk bestaat er dus noodzakelijk werk, dat toch niet betaald wordt. Het neemt zelfs toe. Eigenlijk, is te verwachten, moet iedereen meer onbetaalde taken gaan verrichten, zowel mannen als vrouwen.
Hier kunnen met name mannen wel een aansporing gebruiken. Laten zij eens wat minder gefocust zijn op betaald werk en meer ruimte maken voor zorgtaken. Niet alleen voor ouders en buren, maar ook voor hun gezinnen. Misschien wil minister Bussemaker zo vriendelijk zijn daags voor Vaderdag een nieuwe oproep te doen? Veel lezers van deze krant kunnen die wel gebruiken.
Dan zal ik na Vaderdag mijn columns weer zelf gaan schrijven. Mw. Huijgen heeft het immers al druk genoeg.
Helemaal mee eens. Verhelderend!
Ik mag van harte hopen dat ds. en mw. Huijgen nog lang in de echt verbonden blijven. Niet ieder echtpaar wordt samen oud… Hoe werkt het in Duitsland en Scandinavië bij het beëindigen van relaties?
Ik ontkom niet aan de indruk dat er toch enig wensdenken schuil gaat in deze blog. De economie zal alleen maar meer ruimte innemen in het denken van overheden en beleidsmakers. Maak je geen illusie. Jaren geleden onder zocht en constateerde het Henley Centre in GB al (in opdracht van het Leger des Heils) een ‘responsibility gap’. Mensen willen wel, maar kunnen niet. De samenleving verhardt. Ook al acht je de trend ethisch niet juist, je zult met een onwenselijke werkelijkheid rekening moeten houden.
Wat mij betreft is er ook geen reden om te denken dat het allemaal wel mee zal vallen. Maar waar ik op aansloeg, is (1) dat we de overheid dankbaar zouden moeten zijn en wat terug zouden moeten geven in de vorm van _betaald_ werk; (2) dat je enkel een bijdrage aan de samenleving zou leveren als je betaald werk doet.
Ja, dat punt deel ik. Dat betaalde werk is dus een economisering van wat we als burger allemaal doen. In de publieke discussie kan het geen kwaad om zorgtaken en vrijwilligerswerk te voorzien van een prijskaartje.
Wat zou het mooi zijn, als er in NL eens ingezien wordt dat alles bij het gezin begint! Dat de kinderen niet door een instantie behoeven te worden opgevoed, maar aandacht en warmte meekrijgen en geestelijke bagage vanuit het gezin.
Prima zo’n keukentafel idee. Als je talent bij het zorgen voor kinderen ligt, kan ik er ook nog wel in mee komen. Nu ben ik moeder en beleidsmedewerker. Ik houd zielsveel van mijn kinderen, ik ben volop moeder, èn ik geniet van mijn werk. Ik ben gewoon een minder leuke en sjaggerijnige moeder als ik mijn tanden niet ook in een taai beleidsdossier kan zetten, en allerlei lagen in mijn organisatie in beweging kan brengen door processen te regisseren. Toen ik enige tijd geleden een tijdje gebonden was aan huis, zeiden mijn kinderen het ook: ‘Mam, ga alsjeblieft weer werken….’ Ik baal er van dat ik dat als vrouw vaker moet verantwoorden, terwijl mannen zelden gevraagd hoe zij hun vaderrol invullen naast een drukke ambitieuze baan. Ons keukentafel idee: beiden een zorgtaak voor de kinderen, allebei een betaalde baan en iemand die onze huishouding op orde houdt. Want echt: voor huishoudelijk werk heb ik geen talent, het is mij niet gegeven.