Mijn column in De Waarheidsvriend van vandaag.
De afgelopen weken werkte ik in de Johannes à Lascobibliotheek in Emden, gevestigd in de ‘Moederkerk’ van de Nederlandse gereformeerde kerken. Hier werd in 1571 de eerste Nederlandse nationale synode gehouden. Emden was een toevluchtsoord voor Nederlandse gereformeerden. Boven het diakenenportaal is het ‘scheepken Jesu’ afgebeeld met de tekst: “Gods kerk, vervolgd, verdreven, heeft God hier troost gegeven.”
Intussen is de Grote Kerk tot een ruïne gebombardeerd in de Tweede Wereldoorlog, toen Emden als haven- en industriestad een strategisch doelwit vormde. Om de restanten van de kerk heen is nu de bibliotheek gebouwd in zwart staal en glas. De combinatie is prachtig, maar erediensten worden er niet meer gehouden. Bibliotheek en museum, meer niet.
Voor mij is de Moederkerk een ideale werkplek, niet alleen vanwege faciliteiten of ambiance, maar ook om de symboliek. Ik koos mijn werkplek op de eerste verdieping, in het nieuwe gedeelte maar met zicht op de oude kerk, de ruïne. Zo ziet de Nederlandse kerk eruit: stukgemaakt in de moderniteit, niet meer dan een prachtig museumstuk. Of zal God zijn kerk opnieuw troosten? Durf ik dat te hopen?
Een van de medewerkers van de bibliotheek is net afgestudeerd in Litouwen. Van huis uit nominaal rooms-katholiek, ging ze rond haar twintigste voor het eerst bewust naar een kerk. Het sprak haar aan, ze ging het Nieuwe Testament lezen en is nu heel betrokken. Afgelopen jaar overwoog ze zelfs om non te worden. Daar heeft ze toch maar van afgezien, want het leek haar toch wel zwaar: altijd op dezelfde plek wonen, nooit meer make-up, en andere ongemakken. Ze vond dat in Emden de mis maar weinig werd gevierd. Ik vond het een bijzonder verhaal en dat vertelde ik haar. Zij vond het echter best normaal: in Litouwen gaan steeds meer jongeren serieus geloven. Veel priesters zijn echt cool en weten het geloof dichtbij te brengen.
Zij had natuurlijk gelijk: het christelijk geloof is ook aantrekkelijk voor jongeren: het geeft richting en zin in een verwarrende wereld. Waarom zag ik dat niet? Mijn verbazing getuigde van mijn ongeloof. Wie van ons beiden was er nu echt gereformeerd?
Naar de inhoud springen 
Theoloog
Van naam veranderd?!!?..
>
Geachte broeder in Christus,
Ik dacht altijd wel dat de Heere Zijn kinderen ook in de katholieke kerk had, maar ik kende er geen. Sinds dit jaar ken ik er drie die de Heere bevindelijk mogen kennen. Een vrouw van 93, een non uit België en een vrouw uit Nunspeet. De Nunspeetse kent een teer gebedsleven. Ze is elke middag wel vier of vijf uur aaneen in gebed en die uren lijken voor haar enkele kwartieren. Alle drie spreken ze over Jezus. Let wel: Jezus alleen. Ik geloof dan ook: hoe teerder en inniger we in de eenzaamheid met de Heere verkeren, des te zuiverder is onze Godskennis. Dan hebben we totaal geen last van al die leergeschillen – die bestaan dan gewoon niet. Alle drie de vrouwen kennen dat arme zondaarsleven dat toch zo rijk is. Hartelijke groeten van Kees Geluk uit Tholen
Mooi geschreven. Lijkt me bijzonder om met zo’n ruïne in je blikveld je werk te doen. Ik moest denken aan het Kolumba Museum in Keulen waar de architect Peter Zumthor het zo ontwierp dat de ruïne is opgenomen in het museum. Het museum is óók de ruïne gebouwd. Echter, er zijn openingen in de wand aangebracht boven de ruïne. Wanneer je de donkere ruimte binnenstapt wordt het spel van licht het hoofdthema… Adembenemend.
https://www.archdaily.com/72192/kolumba-musuem-peter-zumthor
Het moet zijn óp in plaats van óók