Nasrani

Je wordt ’s ochtends wakker en ziet dat je huis gemarkeerd is. Een Arabische ’N’ is aangebracht, voor Nasrani, christen. Hoe zal dat voelen? Je bent vogelvrij. Formeel krijg je de keus tussen je bekeren tot de islam, belasting betalen of vertrekken. Maar die belasting is torenhoog en gaat gepaard met intimidatie, bedreiging en aanranding. Vertrekken dus, met achterlating van al je bezittingen. Dat is het kruis dat Iraakse christenen te dragen hebben.
De afgelopen week zag je het Nasrani-teken ook in Nederland verschijnen. Vooral op de sociale media, maar er zijn ook organisaties die stickers en T-shirts verspreiden. Ze zijn niet aan te slepen. Het geeft een goed gevoel van solidariteit, van verbondenheid met de christenen daar. Eindelijk eens iets wat we kunnen doen, want we voelen ons zo machteloos tegenover het lijden dat onze broeders en zusters treft. En wat bedoeld was om christenen te brandmerken, wordt een soort geuzenteken. Een sympathiek teken van verbondenheid.

En toch

Ook ik heb de afgelopen weken op het punt gestaan het nasraniteken over mijn profielfoto aan te brengen. En toch heb ik het nog niet gedaan. Ik aarzel. Niet alleen omdat het een beetje goedkoop kan voelen, omdat het Nasrani-teken ons verder niets kost. Ook niet alleen omdat het vreemd voelt een teken dat bedoeld is om af te schrikken, positief te omarmen. Mijn aarzeling heeft meer te maken met de aard van de verbondenheid. Katholiciteit gaat nog dieper dan solidariteit.
Zo leerde ik het eerder op catechisatie, in de tijd dat christenen visjes op hun auto’s begonnen te plakken. Wij catechisanten vroegen onze predikant waarom hij er geen had. Ons idee was dat hij zeker lekker hard wilde kunnen rijden zonder het visje in diskrediet te brengen. Maar nee, het ging er om dat een christen enkel aan het teken van de doop te herkennen is. Dat is het ‘merk- en veldteken’ van Christus.
Vergezocht misschien. En laten we alstublieft elkaar niet de maat nemen over het plaatsen van een Arabische ’N’ of niet. Maar christelijke verbondenheid is allereerst een geestelijke zaak. Welk teken er ook op je huis gezet wordt, het onzichtbare teken van Christus is waar het om gaat.
Intussen bidden we: Kyrie eleison; Heere, ontferm u.